Co to Quidditch?

"Quidditch dość łatwo zrozumieć nawet jeśli nie tak łatwo w niego grać", to słowa od jakich Olivier Wood zaczął opowiadać o Quidditchu w serii książek o Harrym Potterze autorstwa J.K. Rowling. Z tych opowieści bowiem wywodzi się Quidditch - nowoczesny sport. Xander Manshel oraz Alex Benepe, dwaj studenci Middlebury College w USA, postanowili zaadaptować tę dyscyplinę czarodziejów w naszych realiach. Było to w 2005 roku. Od tego czasu minęło ponad 10 lat i sport ten wyrósł na skalę międzynarodową.

Zasady są opracowywane przez Międzynarodowy Związek Quidditcha (IQA), który również nadzoruje międzynarodowe turnieje i rozwój poszczególnych lig narodowych. Na każdy sezon wydawany jest Rulebook, czyli zbiór wszystkich zasad.

Zasady gry

Słyszeliście piłkarskie powiedzonko "Piłka jest okrągła, a bramki są dwie"? W odniesieniu do Quidditcha brzmi ono "Bramki są okrągłe, a piłek jest pięć". Ogólnie Quidditch można opisać jako połączenie rugby, piłki ręcznej i zbijaka.

Grę możemy podzielić na kilka sekcji w zależności od piłki, którą posługują się gracze. Mamy grę kaflową, grę tłuczkową oraz grę zniczową. W grze kaflowej uczestniczą ścigający i obrońca, których zadaniem jest przełożenie lub przerzucenie kafla, lekko spompowanej piłki siatkowej, przez jedną z trzech pętli po stronie przeciwnika. Za co drużyna dostaje 10 punktów.

Kiedy ścigający przemieszczają się po boisku w stronę przeciwnych pętli napotykają przeszkodę w postaci pałkarzy. Pałkarze grają tłuczkami, lekko spompowanymi piłkami do dodgeballa, i ich zadaniem jest zbić przeciwników. Zbity gracz musi zejść ze swojej miotły, cofnąć się do swoich pętli i ich dotknąć zanim będzie mógł wrócić do gry.

No i do tego wszystkiego, po 18 minutach gry na boisko wchodzą szukający, których zadaniem jest złapać złoty znicz. Znicz, piłeczka tenisowa, umieszczona jest w woreczku przyczepionym do ubranej na żółto osoby-znicza, która ucieka i broni się przed złapaniem przez szukających. Ich zadaniem jest złapanie tej małej piłeczki. Znicz może szukających odpychać, przewracać, wyrywać im miotły, natomiast szukający mogą tylko atakować tą małą piłeczkę i ewentualnie odpychać trzymające ich ręce znicza.

Złapanie znicza oznacza zakończenie etapu gry oraz zdobycie 30 punktów. Jeśli jest remis to zaczyna się kolejny, krótszy, etap, a wprzeciwnym wypadku mecz kończy się wygraną drużyny, która zdobyła więcej punktów. Dlatego czasem, mimo złapania znicza, drużyna może przegrać. Czasami opłaca się bronienie znicza, aby drużyna mogła zdobyć trochę punktów kaflem, zanim podejmie próbę złapania.

Quidditch jest grą w pełni kontaktową. W obrębie sekcji gry, czyli pałkarze ze sobą, ścigający i obrońcy ze sobą, szukający ze sobą, dozwolony jest określony kontakt fizyczny. Przeciwnika zawsze można dotykać (bez użycia siły), ale jeśli chcemy coś więcej to musimy przestrzegać kilku zasad. Po pierwsze, każdy kontakt musi być rozpoczęty od przodu. Po drugie, z wyjątkiem popychania i blokowania ciałem, kontakt może być tylko rozpoczęty na przeciwniku, który ma piłkę. Wtedy możemy go chwycić, wpaść w niego lub przewrócić (przy czym możemy użyć tylko jednej ręki).

Kolejny element gry, to bycie na miotle. Jest to najbardziej widoczny element, zbliżający Quidditch do sportu czarodziejów. Obecnie używamy plastikowych, ergonomicznych mioteł, chociaż kiedyś używane były miotły drewniane z ładnymi witkami. W trakcie gry zawodnik cały czas musi być na miotle. Jeśli z niej spadnie, to musi iść się odklepać, czyli dotknąć jednej ze swoich pętli, tak jak po zbiciu. Miotła stanowi element ciała gracza, więc może on zostać w nią również zbity.

Sędziowie

Ponieważ w Quidditchu na raz dzieje się tyle rzeczy, to potrzeba również odpowiednio dużej ilości sędziów, żeby to wszystko ogarnąć. Na boisku najważniejszy jest sędzia główny, który skupia się na grze kaflowej, ustala czy był gol, czy nie, daje zawodnikom kartki za nieprzestrzeganie zasad i decyduje czy złapanie znicza się liczy. Do pomocy ma sędziów pomocniczych, którzy głównie skupiają się na zbiciach graczy oraz faulach poza wzrokiem sędziego głównego. Znicz też jest niejako sędzią, ale do pomocy ma jeszcze sędziego zniczowego, który sprawdza czy znicz jest złapany legalnie. Dotychczas wymienieni sędziowie muszą przejść proces certyfikacji IRDP (Międzynarodowy Program Rozwoju Sędziów)

Do tego są jeszcze sędziowie bramkowi, którzy stoją za pętlami i pokazują czy piłka przeszła przez pętle, czy nie. Podczas gry czas jest mierzony przez timekeepera, który w pilnuje wypuszczania graczy z ławki karnej oraz kiedy znicz i szukający wchodzą do gry. A scorekeeper zapisuje punkty oraz faule.